Na de release van Queens Of The Stone Ages nieuwe plaat, Songs For The Deaf ging het uitermate hard met de populariteit van deze band. De clip op tmf, exposure op de radio, het heeft allemaal ongetwijfeld geholpen, maar wat het hardste liep was de mond op mond reclame versprijding onder de muziek liefhebbers. Iedereen die Songs For The Deaf heeft mogen horen is er weg van, van gabbers tot klassiek ballet liefhebbers, van metal heads tot oor abonnees. Geen wonder dus dat de grote zaal in de 013 in no time was uitverkocht, en als je er bij was dan zal je me geen ongelijk geven wanneer ik beweer dat de 013 organisatie er stiekem een kleine honderd meer boven de capaciteit van de zaal heeft verkocht. Het was afgeladen vol, je kon geen stap verzetten. Enige smetje op die avond, die gelukkig meer dan overschaduwd werd door schitterende muziek van hoog niveau. In het voorprogramma stond een ietswat vreemde keuze, de Belgische electro pop band Millionaire. De band produceert op zich wel een interessant geluid, maar na een minuut of 20 verzand het in ordinaire herrie wanneer het duidelijk word dat de band weinig of geen structuur in de muziek weet aan te brengen. Het publiek is ook nauwelijks onder de indruk, maar die kwamen dan ook voor heel andere muziek. En die muziek kwam van een van de meest intrigerende bands sinds het opbreken van Kyuss, namelijk Queens Of The Stone Age Vanaf de eerste tonen zat het metteen helemaal goed, de band cijferde zichzelf volledig weg en liet de muziek het woord doen, zoals het hoort. Na een indrukwekkende keuze voor openings song van het debuut, speelde de Queens direkt door met de live knaller "You think i ain't worth a dollar, but i feel like a millionaire". Hierna volgde het ene hoogtepunt de andere op, waarbij het meeste opviel dat de afwezigheid van Dave Grohl, die de tracks op Songs... had ingedrumd, absoluut geen gemis was. Zijn vervanger, voormalig Danzig drummer Joey Castello compenseerde niet zomaar voor het gemis van de ex nirvana drummer, hij ging er kwa inzet en strakheid gewoon dubbel over heen! Zijn talent voor technisch drummen kwam het beste naar voren tijdens het QotSA meesterwerk "A Song For The Dead", waarbij hij geen enkele fout maakte, en ontiegelijk te keer ging op zijn kit. De rest van de band was ook meer dan in vorm, met het gitaar spel van Josh Homme als echte uitblinker, en een gelukkig wel aanwezige Mark Lanagan, terwijl bassist Nick Oliveri met zijn kale kop, sik en blote anorexia bast als vertrouwd voor de podium presentatie zorgde en zijn rauwe strot liet scheuren tijdens de knallers "Millionaire.." en "Quick And The Pointless". Verder bestond de set uit de voorspelbare "hits" "Lost Art Of Keeping A Secret", "No One Knows" en "Leg Of Lamb", terwijl de toch wel onverwachte keuzes "Auto Pilot", "Monsters In The Parasol", "The Sky Is Falling", en het briljante "Hanging Tree" voor de niet bepaald onsmakelijke opvulling zorgden. De set bestond dus uit enkel kwaliteits vertolkingen van de drie Queens cd's, met als uitblinkers "Better Living Through Chemistry", "A Song For The Deaf", "Gonna Leave You", en de geniale afsluiter van de set "God Is In The Radio", die tot een bijna stilte werd uitgebouwd aan het einde met een schitterende improvisatie van de Queens. Hierna verdween de band achter de coulisen met een schreeuwende en om meer vragende massa achter zich, om natuurlijk terug te komen met de meest catchy opsomming van verdovende middelen (Nicotine, Valium, Vicadin, Marijuana, Ecstacy and Alcohol) "Feel Good Hit Of The Summer". Het publiek had het niet meer, de vreugde kon niet meer op toen de Queens nog een nummer inzette en daarna echt vertrokken. Het bewijs is geleverd, Queens Of The Stone Age is een live sensatie die zich moeilijk ik woorden laat uitdrukken. Deze band moet je gewoon zien, liefst nog in een zaal waar het rokerig en donker is. De laatste keer dat de Queens een middelgrote zaal hebben aangedaan in Nederland?